La vie de Johny
Johny Turbo was veel meer dan de man achter Vis in de Leie. Eigenlijk was hij een genie, zoals hij ook zelf zong. Het in 1955 in Kortrijk geboren alter ego van Ivan Carlier stamde namelijk uit een muzikale familie en was een begenadigd drummer. Over zijn intrigerende leven is er nu een documentaire of ‘Turbomentary’.
ls beroepsmuzikant werkte Ivan Carlier met veel beroemde artiesten uit zijn tijd. Zo speelde hij in de begeleidingsbands van Eddy Wally, Liliane Saint-Pierre, Dennie Christian, Willeke Alberti, de Zangeres zonder Naam, Freddy Breck en Vader Abraham. Tot hij zelf ook eens vooraan wilde staan. Johny Turbo was geboren … Eind jaren 80 zet Johny zijn eerste stappen als zanger met ‘Slekke’. Zijn eerste single slaat meteen aan in Kortrijk en omstreken. Ook buiten onze regio krijgt hij in de jaren 90 volle bekendheid wanneer Jan Hautekiet de intro van ‘Slekke’ gebruikt in zijn legendarische radioprogramma ‘Hallo Hautekiet’. “Ja, gomme nog begunn of oe skjeet da?” staat sindsdien in het geheugen van heel wat Vlaamse jongeren gegrift. Intussen bouwt Johny in de regio verder aan zijn succes. Hij wordt een cultfiguur met liedjes als Margrietje, Sint Nikloas, Vis in de Leie, Beroepsslaapkamerdeur.en Bangkok.
Zelf was Ivan Carlier grote fan van Serge Gainsbourg en dat zag je ook in het café dat hij hier om de hoek in de Gasstraat opende. Wie lang genoeg bleef zagen, kon er Johny ’s nachts op den toog zien optreden.
In 2000 sterft Ivan aan longkanker, maar in de gedachten van tal van Kortrijkzanen en streekgenoten leeft Johny nog altijd verder. Zo kreeg hij in2008 een heuse tributeband: de ‘Turbo Alive Band’. Als eerbetoon aan Johny Turbo besliste het Kortrijkse stadsbestuur onlangs om het plein voor Kaffee Damast en de doorgang naar de Gasstraat om te dopen tot het Johny Turboplein..
Olsan Johny, olsan Ivante
Op donderdag 18 oktober had Kaffee Damast de eer om gastheer te zijn voor de preview van de rockumentary rond Ivan Carlier. Het laatste stuk van de documentaire moet nog afgewerkt worden, maar de regisseur en zijn team wilden het voorlopige resultaat al eens loslaten op de fans. De respons was massaal. Uiteindelijk moest het aantal aanwezigen beperkt worden tot 150. Een vol huis dus bij Kaffee Damast. Ook Johny’s vrouw was er en zijn zoon Laban nam het woord. Maar het waren vooral de beelden die spraken. Met leuke tussendoortjes en sappige verhalen van onder meer spitsbroeders Alain Verriest en Paul Berlamont, maar ook getuigenissen van Wim Opbrouck en Frank Valentino. Toen de zaal begon mee te zingen op de tonen van Slekke, zagen Karlheinz en co dat het goed was. De volledige Turbomentary wordt eind november-begin december in de zalen verwacht.
“Ik wil de mens Ivan tonen.”
Met het maken van zijn Turbomentary ging Karlheinz Chambaere een heuse uitdaging aan, want tot nog toe maakte niemand een documentaire over de mythische figuur Johny Turbo. Waarom hij dat wel doet?
“Omdat ik een inkijk wil geven in de mens Ivan Carlier. Die was veel meer dan de zingende cafébaas.”
Persoonlijk heeft Karlheinz Ivan Carlier nooit gekend. Je kan dus niet zeggen dat de Turbomentary een eerbetoon is aan een vriend. Was is het dan wel?
“Ik was zelf beroepsmuzikant. Net als Johny Turbo speelde ik drum. Op een bepaald ogenblik kwam ik tot de vaststelling dat ik met dezelfde mensen gewerkt heb als hem. Freddy Breck en Patrick Hamilton, om er maar twee te noemen. Daardoor raakte ik stilaan geïntrigeerd door Johny. Hoe dieper ik begon te graven en over hem begon te babbelen met mensen die hem goed gekend hebben, hoe meer ik die andere kant van Ivan Carlier leerde kennen.”
“Het is net die andere kant die ik wil laten zien. Mensen schilderen Johny Turbo veel te makkelijk af als een volkse pintelierder. Natuurlijk is dat een van de facetten van zijn leven, maar hij was veel meer dan dat. Voor wie hem kende, was hij eigenlijk een eerder bedeesde, intelligente figuur. Die andere kant is nog niet vaak getoond en die wil ik naar boven halen.”
Vooral in Johny’s teksten schemert zijn intelligentie door.
“Als geen ander had hij de gave om met humor rake dingen te vertellen. Als je goed luistert, hoor je dat hij in zijn teksten veel actuele problemen aanboort. Zo gaat Margrietje over vrouwenmishandeling, Vis in de Leie over milieuvervuiling of Bangkok over sekstoerisme. Het bewijst dat Ivan een eigen kritische kijk had op de samenleving.”